110 rocznica urodzin prof. mgr. inż. Zbigniewa Woynarowskiego | Wydział Elektrotechniki i Automatyki Politechniki Gdańskiej

prof. mgr. inż. Zbigniew Woynarowski

Profesor Politechniki Gdańskiej, kierownik Katedry Podstaw Konstrukcji Urządzeń Elektrycznych, dziekan WE PG.

Urodził się 01.03.1914 r. w Morawskiej Ostrawie. W latach 1920-1923 uczęszczał do szkoły powszechnej w Morawskiej Ostrawie i Mysłowicach, zaś w latach 1931-1939 studiował na Politechnice Lwowskiej, na Wydziale Mechanicznym.

W okresie od 20.06.1940 r. do 31.01.1945 r. pracował w Kopalni Węgla Modrzejów w Niwce, pow. Będzin, jako sztygar elektryczny, pełniąc równocześnie funkcję asystenta kierownika ruchu elektrowni górniczej. Po wyzwoleniu został mianowany tymczasowym kierownikiem kopalni Modrzejów, lecz po powrocie przedwojennego kierownika kopalni przeszedł na stanowisko kierownika technicznego Centralnych Warsztatów Mechanicznych w Niwce (później Fabryka Maszyn Górniczych).

Dnia 01.01.1947 r. objął kierownictwo techniczne fabryki Aparatur Termicznych R. Posławski w Bielsku-Białej, przekształconej następnie w Fabrykę Aparatów Elektrycznych APENA SA. W okresie od 04.08.1945 r. do 03.10.1948 r. był zarządcą przymusowym, a następnie do 01.03.1950 r. zajmował stanowisko dyrektora technicznego, a od 30.09.1954 r. – kierownika Biura Studiów. Pełnił również funkcję doradcy naukowo-technicznego Centralnego Zarządu Przemysłu Aparatów Elektrycznych (CZPAE). W 1954 r. objął za zgodą CZPAE stanowisko adiunkta przy Katedrze Wysokich Napięć i Przyrządów Rozdzielczych Politechniki Gdańskiej, gdzie prowadził prace projektowe w sekcji przyrządów rozdzielczych.

Prof. Zbigniew Woynarowski w działalności naukowej zajmował się badaniami w dziedzinie materiałoznawstwa, podstaw technologii materiałów, technologii aparatów elektrycznych, organizacji i planowania produkcji, podstaw elektrotechnologii. Interesowało go zwłaszcza wypracowanie metod poprawy jakości i niezawodności urządzeń elektrycznych, wdrażanie nowych materiałów i technologii w budowie urządzeń elektrycznych, przy jednoczesnym zapewnieniu właściwej ochrony środowiskowej. Dbał o logiczną i piękną polszczyznę, także w elektrotechnice. Wypromował 7 doktorów.

Pełnił funkcje kierownika Katedry Podstaw Konstrukcji Urządzeń Elektrycznych (1958-1968), kierownika Zakładu Elektrotechnologii (1968-1984), dziekana Wydziału Elektrycznego
(1964-1968 i 1975-1978), przewodniczącego Rady Dydaktyczno-Wychowawczej (1978-1979), członka Komitetu Elektrotechniki PAN (1980-1984). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1968), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1979), Srebrną Odznaką SEP (1961), Złotą Odznaką SEP (1966).